...و عبور باید کرد

کلاس نویسندگی را که ثبت نام می کنم روزشماری می کنم تا اولین جلسه اش سر برسد. مدت زیادی است که منتظر هستم تا اصول نویسندگی را یاد بگیرم که بتوانم خوب بنویسم. در اولین جلسه استاد از ما می خواهد سعی کنیم هر روز یک متنی را بنویسیم و در گروهی که برای فعالیت های کلاس تشکیل می شود قرار دهیم. شب آن روزی که جلسه ی اول سپری شده است گروه تشکیل می شود و یکی از بچه های کلاس سریعاً متن خود را نوشته و ارسال می کند. کم کم بقیه ی دوستان هم نوشته های خود را در گروه می گذارند. اما من هنوز نتوانسته ام مطلبی بنویسم. هر روز گروه را چک می کنم و متن های دوستان را می بینم. تصمیم داشته باشی هر روز یک متن بنویسی کجا و این که هنوز چیزی ننوشته ای کجا. بالاخره دل را به دریا می زنم و پشت لپ تاپ می نشینم تا دیر نشده من هم متنی نوشته و ارسال کنم اما نمی شود. موضوعاتی از ذهنم می گذرد که مربوط به احساسات و زندگی شخصی ام هستند و آن ها را دوست ندارم بر قلم بیاورم. حواسم به صحبت استادم است که می گفت در نوشتن بی پروا باشید و به قضاوت دیگران اهمیت ندهید. اما نمی دانم چرا نمی توانم بی پروا باشم. بلند می شوم قدم می زنم و کمی فکر می کنم تا علتش را پیدا کنم. شاید علتش این باشد که هر زمانی موضوعی به ذهنم رسیده است ننوشته ام چون نخواسته ام دیگران از ذهنیات من مطلع شوند و سبب شده است تا ذهنم قفل شود. شاید علتش این شبکه های مجازی باشد که دوست و آشنا و فامیل صفحه ات را دنبال می کنند و تو نمی توانی هر چیزی را که می خواهی بنویسی. شاید علتش این باشد که ترسیده ای تأثیر بدی روی دیگران بگذاری یا این که تخصصی در آن موضوعی که می خواهی بنویسی نداری. بارها به صفحات و وبلاگ های دیگران رفته ای و دیده ای که چقدر متن های طولانی و جذابی می نویسند و دلت خواسته که تو هم بنویسی اما در همه ی این ننوشتن ها فراموشت شده که چه خواسته ای داشتی و حتی به این هم فکر نکرده ای که در جایی که کسی از آن با خبر نباشد برای خود خودت بنویسی. به این ها که فکر می کنم می بینم در طول این مدت خودسانسوری شدیدی کرده ام اما برای به دست آوردن مهارت در نوشتن با این مسئله را کنار بگذارم. باید شروع کنم به نوشتن حتی شده بنویسم که چرا نمی نویسم.