...و عبور باید کرد

بایگانی
آخرین مطالب
  • ۹۷/۰۹/۲۱

نیت

دوشنبه, ۳ تیر ۱۳۹۸، ۰۵:۴۴ ب.ظ

پیش از این فکر می کردم تنها مقصد مقدس است و برای رسیدن به آن باید شتافت و هیچ لحظه ای را نباید از دست داد.

حتی تا می شود باید از درد و رنج کشیدن هم فرار کرد تا با آسودگی خاطر به سوی مقصد شتافت.

اما غافل از این که این شتافتن باعث تند و تند زمین خوردن می شود و جدای از اتلاف وقت، دردهای پیوسته ای را به بار می آورد که تمامی ندارد.

شتافتن مثل ماجراهای پت و مت خرابی به بار می آورد با این تفاوت که ماجراها دیگر خنده دار نیستند. 

شخص دائم و بیش از پیش به خود قول می دهد که این آخرین بار است و باز هم از اول شروع می کند تا هر چه زودتر به مقصد برسد و عقب نماند.

اما دوباره با شتاب از جا برخاستن، فنرش را از جای خود در می آورد.

فنر با شتاب زیاد به این سمت و آن سمت می خورد و هر چه در مسیر خود می بیند را خرد و خراب می کند.

اما خوشا که یک بار برای همیشه ترک مقصد و شتافتن کرد و فقط به یک چیز فکر کرد. چیزی که تنها سرمایه هر انسانی است و جز آن نمی تواند به مقصد برسد و آن نیست جز تلاش کردن.

با تلاش می توان مثل لاک پشتی در مسیر مسابقه آرام آرام به پیش رفت و با نظاره مسیر از زیبایی های آن لذت برد و از خرگوش چموش عجله و شتافتن پیشی گرفت.

حتی می توان دردها و رنج های مسیر را در آغوش کشید و دوست داشت.

حال مهم نیست که دیگران از خرابی های به جای مانده چشم بپوشند و تلاش ها را ببینند یا نه.

مهم این است که زین پس مسیر مقدس مسیر تلاش کردن است و نه رسیدن.

لیس للانسان الا ما سعی...

خوشا دردی که درمانش تو باشی...

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۸/۰۴/۰۳
مانا

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">