...و عبور باید کرد

و  هم چنان من نتوانسته ام یک چله ی کاملی بگیرم...بیشترین مدتی که توانسته ام زیارت عاشورا را هر روز پشت سر هم بخوانم بیست روز بوده است...بعد از آن دیگر گذاشتمش کنار...حدیث کساء، دعای عهد و سایر ادعیه هایی که خواندن هر روزه شان و تذکر مکررشان از امور بسیار مهمی هستند هم همین طور، در زندگی ام محجور مانده اند و من دلیلش را تا به حال نیافته ام...

و جالب ترش این که گاهی وقت ها این ذکر ها و ادعیه ها را دسته جمعی برمی دارم و به آخر نمی رسانم و به جای ثواب بردن کباب مدیون شدن هم برگردنم نقش می بندد...

حال چله ای را از امروز تصمیم گرفته ام انجام دهم...اما فکر نمی کنم این یکی را هم به سرانجامش رسانم...

با این وضعیت آیا می توان امید داشت که ذره ای از حقیقت اربعین را دریابم؟ هیهات !

محجور یا مهجور؟ نمی دانم