...و عبور باید کرد

هر موقعی که از جلوی غرفه ذرت مکزیکی مترو چیتگر رد می شدم دلم می خواست یه لیوان بخرم و بخورم اما منصرف می شدم...تا این که امروز دیگه رفتم و خریدم...از داخل ایستگاه که اومدم بیرون...رفتم روی یکی از نیمکت هایی که به سمت غروب آفتاب بود نشستم و شروع کردم به خوردنش...اصلا هم به این فکر نکردم که می شد یک نفر دیگه هم سمت راستم نشسته باشه و با هم منظره ی زیبای غروب آفتاب رو تماشا کنیم...هوا هم خیلی سرد بود از اون هواهایی که من خیلی دوستش دارم...با این که از سرما بیزارم و همیشه صبح ها که تو ایستگاه منتظر مترو ام و می لرزم به هوای سرد لعنت می فرستم...اما سردی هوای دم غروب و سر شب رو خیلی دوست دارم...شاید به خاطر اینه که به دلایل مازوخیستی قبلن ها توی هوای خیلی سرد تصمیم می گرفتم قدم بزنم و فکر کنم قدم بزنم و فکر کنم و از این کارم لذت می بردم...خاطره های خوب زیادی از هوای سرد دم غروب دارم...بگذریم...خلاصه این که می شه گفت گور بابای هوای دونفره و از تنهایی لذت برد...

---

*.چون جوگیر شده بودم و لیوان بزرگی خریده بودم دیگه آخراشو به زور خوردم...
*.تو راه سطل آشغال نبود لیوانشو گذاشتم تو کیفم...آبجیم دیده می گه ذرت مکزیکی خوردی؟کجا؟ جلوی مردم؟تو طرح ضیافت اندیشه یه روحانی بهمون گفته بود حدیث داریم هرکی غذایی رو جلوی مردم بخوره که نتونه بهشون تعارف بکنه درد بی درمون می گیره...منم انقد مغزم از این حرف هنگ کرد که دیگه نتونستم به این فک بکنم که آیا باید از کاری که کردم پشیمون می شدم یا می ذاشتم حال خوبی که داشتم تو خاطرم خوب بمونه...