...و عبور باید کرد

هر چقدر می خوام به روی خودم نیارم...خودم رو به اون راه بزنم و بگم آره خدا رحمتش بیشتر از غضبشه امیدوار باش به رحمت و بخشندگیش و هزار تا جمله مثل این اما نمی شه و آخرش می رسم به این نتیجه که امید خالی آخرش می رسه به نا امیدی...نا امیدی که آخرش مجبور می شی خدا رو متهم قررا بدی و بگی چرا آدمای نکبتی مثل من و امثال من رو آفریدی؟ چرا و آخه چرا...ما قراره توی لجنزار برزخ و قعر دوزخ چه جمالی از تو و خلیفه هات ببینیم که دلیلت برای خلق کردن آدم هایی که جز گند گناه و بی سرانجامی و بی هودگی ندارن این شده...به خودت قسم هیچ ایرادی در آفرینشت ایجاد نمی شد اگر فقط آدم های خوب رو خلق می کردی و به هزار تا امتحان و آزمایش مبتلاشون می کردی و اون ها هم به اختیار خودشون خوب می شدن و به بهشت می رفتن و هیچ وقت ذره ای نکبت تو صفحه ی روحشون نمی نشست و بی خیال آدم های بد قصه می شدی...به خودت قسم این طوری کسی هیچ ایرادی بهت وارد نمی کرد...

پشیمان نوشت : با صد امید و...