...و عبور باید کرد

بسم الله الرحمن الرحیم

ب.ی.ش.ا

از زمینیان خسته ام...تنها آسمانی من "تو"هستی...مرا نیز آسمانی کن...

........................................................

*.خدایا شکرت که منو تو موقعیتی قرار دادی که به این نتیجه برسم که...نمی صرفه...به دردسر هاش نمی ارزه...ازدواج رو می گم...

*. به امید خدا از این به بعد سلسله مقالاتی در این جا قرار داده می شه  که خانم "ریحانه حسینی"نوشتند...

تا حالا خیلی شنیدیم:"من عرف نفسه فقد عرف ربه" .آما آیا تا حالا تونستیم این حدیثو پیش خودمون بشکافیم و به یه نتیجه ای ازش برسیم؟ شاید چند کلامی که گفته می شه بتونه ما رو بیشتر با این حدیث مانوس کنه.تا حالا فکر کردید خودتون کی هستید؟ خودتون آیا جسمتونید؟ یعنی با همین چشمتون می بینید؟ و با همین گوشتون می شنوید؟ اگه این طوره؟ پس چرا وقتی خوابیدین و چشمتون بسته است و تنتون هم که تو رختخوابه؟ چرا خواب می بینید؟ مثلا چرا خواب می بینید که دارید توی یه خیابونی راه می رید مگه جسمتون تو رختخواب نیست؟ پس اونی که داره راه می ره کیه؟ اونی که داره تو خواب می شنوه کیه؟ یا به این مثلا توجه کنید. سر کلاس نشستید و استادتون داره حرف می زنه، یهو به فکر فرو می رید و یه خاطره ای رو مرور می کنید یه دفعه می بینید همه دارن می خندن و شما نشنیدید که استاد چی گفته که بقیه خندیدن.چرا؟ مگه گوشتون اونجا نبود؟ مگه صوت استاد به گوشتون برخورد نکرده بود و از نظر فیزیولوژی مگه پرده ی گوشتون رو مرتعش نکرده بود؟ چرا نشنیدین؟ به نظرتون از اینسوالا چه جوابی رو می شه نتیجه گرفت؟ می شه این طور برداشت کرد که منی که هستم غیر از تنم هستم.منی که دارم می بینم این منم که دارم می بینم نه چشمم.این منم که دارم می شنوم نه گوشم.چون اگر چشمم می دید وقتی خوابم چشمام که بسته است پس چطور اون موقع عمل دیدن انجام می شه؟ پس تو عالم رویا و خواب که بالاتر از عالم ماده است خودم می بینم خودم حس می کنم خودم می شنوم اما تا از خواب بیدار می شم و دوباره وارد عالم ماده می شم این روحم (یعنی خودم) هست که به وسیله ی چشمم می بینه به وسیله ی گوشم می شنوه.پس چشم و گوش و تن ابزار هایی هستند برای روحمون که تو عالم ماده بتونه توسط اونها ادراکاتش رو انجام بده و اگر عالم ماده نباشه روح همچنان هست و می بینه و می شنوه و حس می کنه. یه نکته ی جالب دیگه می شه از این بحث های خیلی خیلی ساده که هیچ نیازی به استدلال های آنچنانی نداره به دست آورد و اون اینکه آدم می بینه که می میره. مرگ هم در واقع یه جور خوابه همون خوابی که چشماتون بسته است تنتون تو رختخوابه اما روحتون در عالم رویا داره سیر می کنه.یا با مرگ هم مثل خواب روحتون می ره یه عالمی.اما اون عالمی که انسان با مرگ وارد اون می شه دیگه عالم رویا نیست عالمی با مرتبه ی بالاتره یعنی عالم برزخ همون طوری که می خوابیم همون طوری هم می میریم.یه فرق کوچیک اما قابل توجه دیگه که داره اینکه در خواب روحمون داره بدنمون رو تدبیر می کنه یعنی بدن هنوز زنده است اما با مرگ تعلق روح به بدن از بین می ره.تدبیر کردن بدن توسط روح هم نکته های بسیار شیرین و لطیف و زیبایی داره که ان شاء الله در فرصت های بعدی بهش می پردازیم.می بینید عزیزان؟این مباحث ساده شما رو با خودتون آشنا کرد در واقع علم حضوری بهتون داد نه علم حصولی.یعنی چی؟ یعنی این که شما توی این لحظات با خودتون بودید.داشتید به تجاربی که خودتون کسب کرده بودید و چشیده بودید ارتباط برقرار می کردید نه این که فقط یک چیزی رو خونده باشید و رد کرده باشید مثل تری آب.اگه به شما بگن یک اقیانوس آب داریم شما چقدر تریش رو حس می کنید؟ هیچی.اما اگه یک قطره آب در دستان شما باشه صد در صد تری اون رو درک می کنید.به این نوع درک کردن که با شهود و یقین همراهه علم حضوری گفته می شه.در ادامه خواهیم دید که چطور شناخت خود و ارتباط برقرار کردن با خود واقعی ما رو چگونه به ارتباط برقرار کردن با خدا خواهد رسوند یعنی دقیقا همون چیزی که حدیث من عرف نفسه فقد عرف ربه می گه... زیاد حرف زدم تا بعد...

                                                                                                           ی.ع.م