...و عبور باید کرد

به نامـــِ که ؟!
سه باره حصارک...این بار به دلم افتاده که ممکنه دیگه نذارن برم داخل...آبجی می آد دمـــِ در...کارتم رُ می دم تا جنابـــِ نگهبان اجازه بده ...می گه: نمی شه...ما نمی تونیم...می گم: سه بار تا حالا اومدم پس چرا گذاشتن؟...می گه: اون ها اشتباه کردن من معذرت می خوام...می گم: این همه راه از تهران اومدم...می گه: نمی شه...زنگ می زنه به یک مسئولی...اون هم نمی ذاره...به جایـــِ من اشک تو چشمای خواهرم جمع شده...ازش خداحافظی می کنم...می رم سوار ِ ماشین شم...یهو به ذهنم می رسه زنگ بزنم رقیه...می گم : اومدم اما نذاشتن بیام داخل...می گه: چرا آخه...الآن خودم بهشون زنگ می زنم...چند دیقه دیگه بهم زنگ می زنه می گه: گوشی رُ بده نگهبانی بگو مسئولـــِ طرح می خواد باهاتون حرف بزنه...گوشی رُ می دم...نگهبان کارتم رُ می گیره و داخل می شم...دستـــِ ما هم این طوری به پارتی بازی آلوده می شه...جلوی دانشکده ی ادبیات پیاده می شم...خواهرم آرام آرام داره می ره داخل...بهش زنگ می زنم...می گم پشتـــِ سرتم...وایمیسته...از اون نگاه های معنا دار می کنه...وقتی بهش می رسم...می گه عجب سیریشی هستی تو زهرا...می خواستم بهت اسمس بدم بگم : الآن در کنار ِ تو مفهومـــِ دست از پا دراز تر رُ فهمیدم...اما باید بگم که کلمه ی سیریش هم واسم معنا شد...
می رم از رقیه تشکر می کنم...برنامه پخشـــِ فیلمـــِ شور ِشیرین بود...خیلی دوستش داشتم...هر چند که بیشتر صحنه های جنگ بود تا نشان دادنـــِ شخصیتـــِ شهید کاوه...با دیدنـــِ صحنه های تلخـــِ فیلم به این نتیجه می رسم که دیگه تا چند وقت نباید فیلم های این جوری ببینم چون واقعن دیگه تحمل ندارم ُ داغون می شم...
بعد از تموم شدنـــِ فیلم...می خوام برگردم...رقیه می گه : بمون...می گم : آخه چطوری؟ نمی ذارن...می گه : اون با من...می ره نهاد...به خوابگاه زنگ می زنن تا اجازه بدن بمونم...وقتی 4000 تومن هزینه ی موندن تو خوابگاه رُ می دم...تو دلم می گم آخه واسه چی موندم...شاید برنامه ی به درد بخوری نباشه...می رم تو مسجد ِ دانشگاه...یاد ِ ماهـــِ مبارکـــِ 89 می افتم...مسجد ِ دانشگاهـــِ فردوسیـــِ مشهد ِ مقدس...نورانیت و صفا و معنویت رُ که بینـــِ دانشجو ها می بینم باعث می شه حسرت بخورم به این که دیگه تو محیطـــِ دانشگاه نیستم و دانشجو نیستم...خوشحال می شم از این که امشب رُ حتا زورکی موندم این جا...اذان می شه ُ بعد ِ نماز ِ جماعت یک کلیپی از حضرتـــِ خدیجه و عظمتـــِ ایشون پخش می شه...یک روحانی سخنرانی می کنن ُ در آخر می گن هر کس زیارتی ، ختمی ، ثوابی تقدیمـــِ حضرتـــِ خدیجه و یا حضرتــــِ ابوطالب بکنه و حاجت روا نشه من رُ بالای این منبر لعنت بکنه...خواهرم می گه :  افتادم تو خطـــِ حضرتــــِ خدیجه...می گم : باهاتم...
بعد از افطار...می ریم تو فضای سبز می شینیم...یک حاج آقایی با خانومش و دو تا از پسرهاش هم در محوطه قدم می زنن...پسر ِ بزرگ فکر کنم هفت یا هشت ساله باشه...حدود ِ 30 کیلو...از عبای بابا گرفته می گه: بغلم کن بغلم کن...بابا هم می فرماید: نمی تونم...بعد ِ اون دیگه می رم تو نخـــِ این پسره...خیلی شلوغه...

ساعتـــِ 22:30 تا 24 قراره حلقه ی معرفت با حضور ِ همین حاج آقا و هم سرش تشکیل بشه...من که به خاطر ِ قرار گرفتن تو فضایـــِ نورانیـــِ بچه ها ناراحتیم از موندن از بین رفته...می رم ببینم چه بحثی قراره انجام بشه...حاج آقا روی صندلی نشسته و صندلی با دیوار ِ جدا ساز ِ قسمتـــِ برادر و خواهر های مسجد بیست سانتی متری فاصله داره...پسره پیداش می شه...به زور هیکلـــِ چاقش رو از بینـــِ صندلی و دیوار رد می کنه و بینـــِ دو صندلیـــِ مامان و باباش می شینه...خودتون می دونید که ! نمی شه بهش چشمک نزد...آخرش هم با کلی شکلت های عجیب ُ غریب ولمون می کنه می ره سراغـــِ لپ تاپـــِ باباش...آخر ِ جلسه خدا رُ شکر می کنم...چون به جوابـــِ یکی از مهم ترین سوالاتم تو این جلسه می رسم...
برای خواب می ریم خوابگاه...تا وارد ِ اتاق می شیم...دوستـــِ خواهر می گه اون سوسک قهوه ای گنده هه پشتـــِ دره که چند روز بود تو اتاق پیداش نمی کردیم...آبجیم می ره می کشدش...بعد هم تو دستش می گیره می ندازه بیرون...همه تو کفـــِ این حرکتـــِ آبجی می مونن...اَ اَ اَ هـــــ....
حالا نوبتـــِ زنبوره...همه به این نتیجه می رسیم که به یمنــــِ ورود ِ من این زبون بسته ها تشریف فرما شدن...
*.تو فضای سبز ِ اون جا...هم خانوما می تونستن بشینن هم آقایون...می گم آبجی...من ندید بدید هستما...از این صحنه ها تو اصفهان عمرن اگه می دیدی...
*.تو اون جایی که نشستیم صدای یه پسری میاد...گوشی رو برمی داره...سلام...شما؟ بفرمایید...شما؟...بعد از چند دقیقه...انگار سال ها ست همدیگر رُ می شناسن...

*.به کاوه می گه نرو...ریسکش بالاست...خطر داره...کاوه می گه هنوز وقتـــِ رفتنـــِ محمود نشده...هر موقع شد...خودم بهت خبر می دم...

*.یه چند تا چیز ِ دیگه هم تو گوشیم اختصارن یادداشت کرده بودم تا این جا بنویسم...اما هرچی فکر کردم ازشون چیزی سر در نیاوردم...عصبانی بکن...سحر...اتاق...بیرون نرفتم عین ندید...

امروز هم با جمله ی بدرقه ی برو دیگه نیایـــِ خواهر، راه می افتیم برمی گردیم منزل !