...و عبور باید کرد

وقتی به آروزها و رویاهایـــِ دور وُ درازم که کور سویـــِ به تحقق پیوستنشان، اندک اندک به خاموشی می گراید، نگاهی می اندازم...برایم به سانـــِ  چشمانـــِ شخصـــِ نابینایی می مانند که تا آخر ِ عمر،  نوری بر آن چشمان، نخواهد تابید وَ او هماره نظاره گر ِ تاریکی خواهد بود وُ تاریکی...نابینایی که حتی اگر هر لحظه ی عمرش را هم، در حسرتـــِ داشتنـــِ چشمانی که فروغـــِ روشنایی را هدیه اش دهند،
باشد ، هیچ گاه نخواهد توانست به آرزویش برسد...نابینایی که خودش با دستانـــِ خودش چشمانش را کور کرده است...