...و عبور باید کرد

یادش بخیر. حال و هوای وبلاگ نویسی دیگه مثل ده دوازده سال قبل اصلاً شور و نشاطی نداره. دیگه لازم نیست این جا با ترتیب و آداب سلام بدم. بسم الله الرحمن الرحیم بگم. همین قدر که بنویسم کافیه. دیشب به بهانه انتشار استوری در پیج اینستگرامم اومدم و به پست های قبلی ام سر زدم و دیدم که نوشتن چقدر خوب و گرانبهاست و چقدر کمکم کرد در درک و شناخت حس و حال و افکار اون موقع هام و این که چه تغییراتی تا به حال کردم. کاش این پنج شش سال اخیر پیوسته می نوشتم. خیلی پشیمونم از ننوشتن مخصوصاً این سه سال اخیر که خیلی برای من سال های استثنائی و پر از تلاطم و رشد و تغییر بوده. اما از همین جا هم اگر باز ادامه بدم مغتنمه.