گداز...

دلم واسه وبلاگم تنگ شده... روزهای وبلاگ نویسی...لحظه های هجوم افکار و نوشته ها به فکرم تا یکیشون رو گلچین کنم و بیام و این جا بنویسم و منتظر خونده شدنشون باشم... برام کامنت بذارن و ذوق زده بشم...بعدش هم منتظر تأویلش تو زندگیم باشم چون خیلی اتفاق می افتاد که هر چی  می نویسم ب تو دنیای واقعی هم برام پیش بیاد... روزهای کلنجار رفتن با خودم تا سعی کنم خودم رو وابسته به وبلاگ و دنیای مجازی نکنم... حتی یک موقع هایی فکر می کردم اگه زیاد سر بزنم به وبلاگ و وقتم رو صرف خوندن کامنت و وبلاگای دیگه بکنم از یک به اصطلاح هدفی که اون موقع ها داشتم (دقت شود: اون موقع ها) یعنی سیر و سلوک عقب می مونم و از خدا دور می شم... عجب دورانی بود... اما حالا یکی بیاد ما رو از دنیاهای عجیب و غریب تلگرام و اینستگرام و فیس بوک جمع بکنه... بعد از گذشت این همه مدت خیلی خوب می شد اگه بیام این جا بنویسم که در طول این همه سالی که از شروع وبلاگ نویسیم و گشت و گذارم تو دنیای اینترنت گذشته من بزرگ شده ام و تجربه های زیادی رو کسب کرده ام و به هدفم رسیده ام... شاید تجربه هام زیاد شده باشه... اما نمی تونم بگم بزرگ شده ام... به هدف ام هم نرسیده ام... فقط می تونم بگم من تو این مدت فقط پیر شده ام...

مرگ تدریجی یک رویا...

همین!