...و عبور باید کرد

بعضی وقتا بعضی از حرفا روُ نمی شه برای هر کسی گفت...حتی به نزدیک ترین کسی که می تونه باشه...فقط باید تویــــِ دل بمونه...وُ جز دل وُ خدا هیچ کسی نفهمه که اون حرف ها چی هستن...حرف هایی که باید بیرون ریخته شه...اگه تو دل بمونه قلمبه می شه وُ دلوُ می ترکونه...درد می شه...درد ِ دلایی که اگه بمونه تو دل...دل درد میاره...

حالا اگه آدم یه گوشه ای ساخته باشه تو دنیای مجازی تا بدونــــِ هیچ نگرانی ُ واهمه ای از نگاه ها  وُ سرزنش ها وُ قضاوت های همه ی اطرافیانش بتونه  مسموماتـــِ فکر ُ خیال وُ احساساتش روُ بریزه بیرون...مسکنـــِ خوبی می تونه باشه...اما اگه این دنیای مجازی دیگه مجازی نباشه وُ تبدیل به جایی شده باشه که هر دوست وُ آشنایی می تونه بهش سرک بکشه...دیگه نمی شه احساســـِ تنهایی و غریبگی کرد در لحظاتی که شخص به شدت نیاز ِ مبرم داره به این تنهایی...