گلایه...
يكشنبه, ۲۳ مهر ۱۳۹۱، ۱۱:۱۰ ق.ظ
یا سَیـِّدی...
می دونم این خیلی بده که به جایـــِ این که از فرطـــِ غلیان ! واژه ها تو مغزت یه تکست باز کنی وُ اون ها روُ تخلیه کنی تا زود ته نشین نشن وُ تو مغزت فروکش نکنن...انقدر به صفحه ی سفیدش زل بزنی تا یه چیزایی تو مغزت ورجه وورجه کنن واسه نوشتن...
هیچ چی هم اگه نخوام یا نتونم بنویسم، نمی خوام این جا تعطیل بشه...این حس روُ وقتی پیدا کردم که چند وقتـــِ پیش آرشیو وبلاگموُ از اول تا آخر خوندم...تک تکـــِ حس وُ حال وُ احوالاتی که موقعـــِ نوشتنـــِ اون پست ها داشتم روُ دوباره احساس کردم و همه ی خاطراتشون برام زنده شد.
چون می دونم که در آینده خیلی نیاز خواهم داشت به این که بدونم الآن در چه وضعیتی بودم...می نویسم !
همیشه یا سیاهـــِ سیاه بودم یا سفید ِ سفید...یا نا امید ِ محض...یا امیدوار ِ کامل...اما چند وقتیه که خاکستری ام...مخلوطی از حس های متفاوت و این اذیت کننده است.در حالی که امیدواری، تو درونت یه چیزی بهت می فهمونه که نا امید ِ نا امیدی...در حالی که شادی...یه غمی وُ دلهره وُ نگرانی تو دلت هست...آدمای صفر وُ صدی تاب وُ توانـــِ این احساساتـــِ پاییزی روُ ندارن...شاید برای همینه که امسال خیلی از پاییز بدم اومده...هیچ وقت تا حالا پیش نیومده بود که بارون بباره...رعد وُ برق بزنه...وُ من پشت پنجره نایستم...پنجره روُ باز نکنم تا بوی عطرِ بارون بپیچه در تمامـــِ وجودم...فقط ازش با نفرت فرار کردم.
از شدتـــِ رعد وُ برق...برقـــِ کلـــِ شهرک قطع شد...من که داشتم درس می خوندم...کلی غر زدم...حالا که ما داشتیم درس می خوندیم باید بارون می اومد...
آخر ِ شب هم یه دوستی بهم اسمس داد :
باران می بارد به حرمتـــِ کداممان نمی دانم ! من همین قدر می دانم باران صدایـــِ پایـــِ اجابت است. خدا با همه جبروتش دارد ناز می خرد، نیاز کن.
کلی پشیمونمون کرد !
گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما
آخرین فالی بود که به نیتـــِ شهید ایلیا زده بودم...خیلی وقته که تعبیر شده !
می دونم این خیلی بده که به جایـــِ این که از فرطـــِ غلیان ! واژه ها تو مغزت یه تکست باز کنی وُ اون ها روُ تخلیه کنی تا زود ته نشین نشن وُ تو مغزت فروکش نکنن...انقدر به صفحه ی سفیدش زل بزنی تا یه چیزایی تو مغزت ورجه وورجه کنن واسه نوشتن...
هیچ چی هم اگه نخوام یا نتونم بنویسم، نمی خوام این جا تعطیل بشه...این حس روُ وقتی پیدا کردم که چند وقتـــِ پیش آرشیو وبلاگموُ از اول تا آخر خوندم...تک تکـــِ حس وُ حال وُ احوالاتی که موقعـــِ نوشتنـــِ اون پست ها داشتم روُ دوباره احساس کردم و همه ی خاطراتشون برام زنده شد.
چون می دونم که در آینده خیلی نیاز خواهم داشت به این که بدونم الآن در چه وضعیتی بودم...می نویسم !
همیشه یا سیاهـــِ سیاه بودم یا سفید ِ سفید...یا نا امید ِ محض...یا امیدوار ِ کامل...اما چند وقتیه که خاکستری ام...مخلوطی از حس های متفاوت و این اذیت کننده است.در حالی که امیدواری، تو درونت یه چیزی بهت می فهمونه که نا امید ِ نا امیدی...در حالی که شادی...یه غمی وُ دلهره وُ نگرانی تو دلت هست...آدمای صفر وُ صدی تاب وُ توانـــِ این احساساتـــِ پاییزی روُ ندارن...شاید برای همینه که امسال خیلی از پاییز بدم اومده...هیچ وقت تا حالا پیش نیومده بود که بارون بباره...رعد وُ برق بزنه...وُ من پشت پنجره نایستم...پنجره روُ باز نکنم تا بوی عطرِ بارون بپیچه در تمامـــِ وجودم...فقط ازش با نفرت فرار کردم.
از شدتـــِ رعد وُ برق...برقـــِ کلـــِ شهرک قطع شد...من که داشتم درس می خوندم...کلی غر زدم...حالا که ما داشتیم درس می خوندیم باید بارون می اومد...
آخر ِ شب هم یه دوستی بهم اسمس داد :
باران می بارد به حرمتـــِ کداممان نمی دانم ! من همین قدر می دانم باران صدایـــِ پایـــِ اجابت است. خدا با همه جبروتش دارد ناز می خرد، نیاز کن.
کلی پشیمونمون کرد !
گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما
آخرین فالی بود که به نیتـــِ شهید ایلیا زده بودم...خیلی وقته که تعبیر شده !
کم کم دارید به پایان یه دوره خاص از زندگی نزدیک می شوید ...