با تموم رو سیاهی اومدم منو ببخشی...
ب.ی.ش.ا
ماه رجب و ماه شعبان رو به بطالت می گذرونی...
حتی توفیق یک روز روزه رو هم پیدا نمی کنی...
نمازهات رو همه اشو با عجله می خونی ...بدون هیچ دعا و راز و نیازی فقط برای این که عذاب وجدان نداشته باشی...
دل دوست صمیمیتو می شکونی...
اصلا ککت هم نمی گزه که نمازهای صبحت قضا می شه یا در ثانیه های آخر می رسی که بخونیش...
فقط به فکر خودتی...اجابت خواسته های دیگران زهر تلخیه برات...
اصلا دیگه فراموشت شده که می خواستی عبد باشی برای خودش نه برای بهشتش نه برای جهنمش...
و هزاران هزار دیگر...
نا امید نا امیدی...هی تصمیم می گیری بری پیشش...اما می گی چه فایده...
دیگه مناجات شعبانیه نمی خونی که برسی به انی احبک یا انی احبک در دلت نیست که مناجات شعبانیه بخونی...
دیگه یادش هم نمی افتی...
همه ی اون قرار و مدار ها از یادت رفته...همه ی عشق بازی ها...همه ی لذت ها...
بعضی وقتا هم که از این اوضاع می ری تو فکر...می گی خب هر چی هست از اونه...خودش خواسته بهت نده و ازت بگیره...اما بغض گلوتو می گیره که آخه او که بی بهانه می بخشه خاک تو سرت که با این وجود هم لیاقت کرامتشو نداری...
ماه کریم داره می رسه...
ماتت برده...
از این که بی هوا داری می ری توش...
بعضی وقتا انقدر دلت آشوب می شه که دعا می کنی کاش ماه مبارک نرسه...
تازه یادت هم می افته که امسال ماه مبارک مهمونی...مهمون رئوفۀ الرضا...اول قند تو دلت آب می شه...بعدش می گی وای...یعنی چی می شه...
نمی دونم...
اگه خدا بخواد دارم می رم...
اما رو سیاه رو سیاه...
رو سیاهی که همیشه هست ...اما باید بدونی که رو سیاهی...بچشی که رو سیاهی...وقتی از باب الجواد وارد می شی...نتونی سرتو بالا بگیری و اذن دخول بخونی...و فقط اشکات جاری بشه و دلت بلرزه...
ممنونم سلطان الرئوف...ممنونم رضا المرتضی...
امید دارم به دربارت آقا جان...
........................................................
*.شاید باز هم یه چله ی دیگه لازم باشه...
یا علی مددی...
سال گذشته من کل شعبان رو مهمون آقا بودم و وای وای وای ....
هیچ و هیچ و هیچ ...
من یکی آدم بشو نیستم ... هر چند خدا از من نا امید نشده اما من دیگه از خودم نا مید شدم
سلام برسون آقا رو بگو ... از اینکه این همه ما رو تحمل می کنین ممنون