...و عبور باید کرد

یعنی چی مثلن؟ هر موقع که حال خوب و خوشی ندارم می آم وبلاگم رو باز می کنم می رم قسمت انتشار مطلب جدید تا تمام دل تنگی ها و دل گرفتگی ها و بغض هام رو اینجا خالی کنم؟ عجب کار مزخرف و هجوی...درسته که آدمی هستم که باید تمام افکارو خیالاتم رو به کاغذ بیارم تا در درونم رسوب نکنه و تعفنش تمام وجودم رو به گند نکشونه...اما می تونم بنویسمش رو کاغذ یا رتوی یه وورد یا هرجای دیگه ای غیر از این جا...چرا می خوام کسای دیگه هم بیان بخوننش...خیلی دلم می خواد اندرونم رو کاوش کنم تا علت اعتیاد به این خود انتشاری  رو بدونم...